“ฉันเกลียดคุณ... ปล่อยฉันนะ ฮือออ ฮึก... ฮือออ ปล่อยฉันเลย...”
หล่อนพยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนของเขา แต่ชายหนุ่มไม่ยอมปล่อย ยังคงกอดหล่อนแนบแน่นเช่นเดิม
“เมื่อคืนคุณบอกว่ารักผมมาก รักเท่าท้องฟ้า จำไม่ได้หรือไง”
“มะ... ไม่ใช่” หล่อนปฏิเสธเสียงขึ้นจมูก พอจะรู้ว่าที่ตัวเองพูดแบบนั้นออกไปเพราะอะไร
“คุณพูดจริงๆ อยากฟังไหมล่ะ ผมอัดเสียงเอาไว้”
“ไม่... ฉันไม่อยากฟัง เมื่อคืนฉันเมา คุณก็รู้ว่าคนเมาจะพูดไม่รู้เรื่อง”
“ใครว่าล่ะ คนเมามักพูดความจริงต่างหาก”
แล้วเขาก็หัวเราะ และจับหล่อนกดลงกับที่นอน ทั้งๆ ที่หล่อนยังคงร้องไห้น้ำตารื้นอยู่
“นี่... คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันนะคุณอัษ”
เขาชะโงกหน้าลงมาหา จูบซับน้ำตาให้ทั่วทั้งสองแก้ม และพูดชิดปากนุ่ม
“ผมก็จะเก็บค่าปรับจากคุณยังไงล่ะ”
“ค่าปรับ...”
“ใช่... ค่าปรับที่ไม่ใช่เงิน”
แววตาของเขากรุ้มกริ่มจนต้องเสหลบตาเลยทีเดียว
“ฉัน... ฉันยังไม่ได้ตกลง
