“เกี่ยวกับแก...ฉัน...และ....” ลลิตาถอนใจพรึด เหมือนเหนื่อยหนักอก “ไม่รู้ฉันคิดไปเองรึเปล่านะ”
“มีเรื่องอะไรก็บอกมาสิ ฉันพร้อมจะฟังแล้ว”
ลลิตาดูมีลับลมคมนัย ลดน้ำเสียงให้เบาลงกว่าเดิม ทั้งที่นั่งกันตามลำพังในห้องทำงานแท้ ๆ “เมื่อเช้านี้น่ะสิ คนงานของอพาร์ตเม้นต์เก็บกล่องใบใหญ่จากถังขยะมาให้ฉัน เพราะเห็นว่ามีรูปของฉันหลายรูปอยู่ในกล่องใบนั้น”
“แล้วยังไง”
ลลิตาก้มลงไปใต้โต๊ะทำงานแล้วอุ้มกล่องใบนั้นขึ้นมาวางบนโต๊ะเพื่อยืนยันคำพูด
“ไม่ใช่เฉพาะรูปฉัน ยังมีรูปแกด้วย ที่สำคัญ มันมีอะไรบางอย่างที่ทำให้แกต้องอึ้ง”
“ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ถ้าแกไม่อึ้ง แกก็ช็อคไปเลย”
บัวบูชาทำใจเล็กน้อย ก่อนจะเปิดกล่องใบนั้นออกดู จึงทำให้ได้เห็นภาพถ่ายมากมาย รวมทั้งจดหมายอีกหลายฉบับอยู่ในกล่องใบนั้น
“จดหมาย?”
“เปิดอ่านดูสิ มันเป็นจดหมายที่ส่งถึงแกทั้งหมดเลยนะ แล้วมันไปอยู่ที่ยัยกุลได้ไงวะ”
“ยัยกุล?”
“ฉั
