“เมฆ!” บัวบูชาตกใจหน้าเหวอ ไม่คิดว่าเขาจะยอมลงทุนถึงขนาดนี้ “ทำอะไรของคุณ!”
“ผมขอโทษ ขอโทษจากใจจริง ขอโทษที่ทำให้คุณเจ็บปวด ขอโทษที่เราต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้”
“ลุกขึ้นเถอะ มันไม่ได้ผลหรอกนะ”
“บัว...” เขาเงยหน้ามองเธอด้วยสีหน้าเศร้าตรอมตรม ดวงตาที่เอ่อล้นทำให้เธอเกือบใจอ่อน “ผมทำผิดมหันต์เลย ผมทำผิดพลาดอย่างไม่น่าให้อภัยไปแล้วบัว ผมทำมันลงไปแล้ว...และคุณสมควรจะโกรธเกลียดผม...คนอย่างผม สมควรจะอยู่อย่างตายทั้งเป็น ไม่ควรมีความสุขอีกเลยตลอดชีวิตนี้”
บัวบูชาพยายามข่มกลั้นน้ำตาเอาไว้ “รู้ตัวก็ดีแล้ว”
“ด่าผมเลยบัว ตีผมก็ได้”
“คิดว่าฉันเป็นคนยังไง”
“งั้นก็บอกมาสิ ว่าจะให้ผมทำยังไง มันถึงจะสาสมกับความผิดของผม”
“มันไม่อยากเลยเมฆ คุณแค่เลิกยุ่งกับฉันก็พอ แค่อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก โอเคมั้ย?”
บัวบูชาพูดจบก็หันหลังให้เขา เพราะน้ำตามันจะไหล เธอไม่อยากให้เขาเห็นมัน...
“ขอให้ผมได้ชดใช้ความผ
