“เอาล่ะทุกคน” ธนินทร์รอจังหวะมานาน รีบส่งสัญญาณมือให้ทุกคนหันมามองเขา “ได้เวลาเปิดแชมเปญฉลองแล้ว ขอเชิญคุณอิศราครับ”
เจ้าของชื่อพยายามปั้นหน้าเหมือนว่ากำลังสาสมใจในชัยชนะของตัวเอง ทั้งที่กำลังรู้สึกอื้ออึงไปทั้งอก
“ใช่ ได้เวลาแล้ว”
“เมฆ!” เธอเรียกเขาไว้ เขาหยุดแล้วหันมองหน้าเธอ สายตาสองคู่จ้องมองกันอย่างไม่ลดละ
“บัว...” กอบกุลเรียกเพื่อนรักให้หลุดจากภวังค์ “ไปกันเถอะแก ไปจากที่เลว ๆนี่ซะ”
“เดี๋ยว” เธอบอกเพื่อนด้วยน้ำเสียงเย็นเยือบ ก่อนจะเอ่ยกับคนร้ายกาจ “ขอคุยด้วยหน่อย”
อิศราถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง แสร้งทำเหมือนว่าเบื่อหน่ายเหลือล้น “ระหว่างเราไม่มีอะไรจะต้องคุยกันแล้วมั้ง เธอไปได้แล้ว!”
“ฉันไปแน่ไม่ต้องห่วง แต่ก่อนไป ขอถามคำเดียว”
“อะไร”
“ทำแบบนี้ทำไม”
เขายิ้มมุมปาก “ก็บอกแล้วไงว่าเพื่อความสนุก”
“แค่นั้นเหรอ” เขาควรมีเหตุผลมากกว่านี้ไม่ใช่เหรอ “แล้วทำไมต้องเป็น
