อิศราชะงักฝีเท้า คิ้วขมวดสงสัย วราลีเห็นท่าไม่ดีจึงชิงพูดเสียก่อน...เพื่อตัดไฟเสียแต่ต้นลม
“คำว่าสำคัญใช้ไม่ได้กับเธอหรอกยัยแม่ค้า!! เขาก็บอกแล้วไงว่าอย่าสำคัญตัว อย่าสำคัญตัว ! ไปได้แล้ว แล้วอย่ากลับมาให้เขาเห็นหน้าอีก ไม่งั้น อย่าหาว่าฉันไม่เตือน”
เจ้าหล่อนพูดจบก็ลากอิศราออกไปราวกับว่าเขาเป็นของเธอ ทิ้งบัวบูชาไว้เบื้องหลัง กับเศษซากของความรู้สึกเกลียดชัง เธอเหลือบมองแหวนที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวดใจ
“ก็ได้ แค่เกม แค่เกมก็ได้ ไปกันเถอะ...”
เธอกระซิบบอกลูกน้อยในท้อง ก่อนจะเดินออกจากบ้านหลังสวยนั้นมาด้วยใจที่ร้าวราน...
“เราอย่าเจอกันอีกเลย”
ตอนที่เธอขี่มอเตอร์ไซค์ออกมาจากบ้านหลังนั้น อยู่ ๆ สายฝนเย็นฉ่ำก็กระหน่ำลงมาอย่างไม่ขาดสาย ราวกับว่าฟ้าได้หลั่งน้ำตาให้แก่เธอ หรือไม่ก็เพื่อลบล้างความรักจอมปลอมให้ออกไปจากชีวิตของเธอ
เมื่อกลับถึงบ้านหลังน้อยท้ายซอย ภายในบ้านเหล
