ตกดึกในคืนฝนพรำ
คุณติณภพเดินออกมาจากห้องน้ำ แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกับทุกวันเพราะปกติเขาจะใส่เสื้อผ้าออกมาเลย แต่วันนี้เขาเดินออกมาโดยใส่เพียงผ้าขนหนูพันเอวเอาไว้ หุ่นเอย ผิวเอย พอได้มีหยดน้ำเกาะอยู่ตามตัวแล้วมันดูดีไปหมดเลย ดูดีจนฉันไม่อาจจะละสายตาไปไหนได้ จะบอกว่าฉันเป็นพวกโรคจิตก็ได้แต่เขาเล่นออกมาแบบนี้ใครบ้างจะไม่มอง
“คะ คุณทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าล่ะ”
“หืม ทำไมล่ะ” คุณติณเดินมาหาฉันที่เตียงแล้วขึ้นคร่อมตัวฉัน ดีนะมีผ้าห่มกันไว้ไม่งั้นได้สัมผัสกับปลาช่อนแม่คอกตัวโตๆ แน่ “มีนกลัวผมปล้ำเหรอ?”
ช่างกล้ามาถามได้นะเรื่องแบบนี้เนี่ย ถ้าฉันกลัวฉันคงให้เขานอนห้องอื่นไปนานแล้ว ไม่ให้เขามาอยู่ในห้องนอนของฉันแบบนี้หรอก
“ตะ ตัวคุณเปียกนะ ผ้าห่มฉันเปียกหมดแล้วเนี่ย”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย เดี๋ยวก็แห้ง”
“อะไรแห้งคะ?”
“ตัว…มั้ง”
“อือคุณติณ!” ฉันผลักเขาออกเพราะเขากำลังเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆ ฉันจนแทบจะจูบกันอยู
