ตกบ่ายของอีกวัน
ฉันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดร่างกายอย่างหนัก โดยเฉพาะตรงนั้นที่ผ่านการใช้งานจนตอนนี้รู้สึกตึงไปหมด และไม่อยากขยับตัวลุกไปไหนเลย นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันตื่นสายได้ขนาดนี้
ปอร์เช่คงจะใกล้จะได้เวลากลับจากโรงเรียนแล้วสินะ
“ตื่นแล้วเหรอ”
“อือ…คุณทำไมอยู่ตรงนี้”
“แล้วจะให้ผมไปอยู่ที่ไหนกันล่ะมีน”
“…..” ฉันไม่มีแรงจะพูดคุยอะไรกับเขาหรอก ตอนนี้ตื่นแล้วก็จริงแต่ก็ยังอยากจะนอนต่ออยู่ รู้สึกเหมือนร่างกายมันไม่ตอบสนองกับอะไรเลย
“เวลาคุณนอนหลับ น่ารักเหมือนกันนะ”
“อืม…” ฉันไม่สนหรอกว่าเขาจะพูดอะไร เพราะตอนนี้ฉันไม่อยากพูดไม่อยากเถียงกับใครเลย เมื่อคืนก็คิดว่าตัวเองไหวแท้ๆ เลยยอมให้เขาทำต่อ สุดท้ายกว่าจะได้นอนก็ปาไปเกือบตีสี่แล้ว ไม่รู้ว่าเขาไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนถึงได้หนักหน่วงขนาดนี้
“ผมจะออกไปรับปอร์เช่ คุณจะไปด้วยไหม”
“ไม่ ฉันไม่ไหว…” ฉันตอบกลับเสียงอู้อี้เพราะไ
