“มาซื้อยาเหรอครับ?”
“ใช่ค่ะ ฟ้าใสท้องเสียน่ะคะก็เลยมาซื้อยาไปกินเผื่อจะดีขึ้น” ไม่เผื่อล่ะที่ออกมาซื้อยาก็เพราะคิดว่ามันต้องดีขึ้น ตัวเองต้องหายเท่านั้น
“ถึงว่าสิหน้าน้องฟ้าใสซีดมากเลย แล้วอาการเป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นรึยัง? ถ้ายังไม่ดีขึ้นให้พี่พาไปหาหมอมั้ย”
“ไม่เป็นไรค่ะ กินยาก็น่าจะดีขึ้น ฟ้าใสเป็นบ่อย”
“หือ? เป็นบ่อย? แสดงว่ารู้ว่าตัวเองเป็นอะไร?”
“รู้ค่ะ เมื่อตอนบ่ายสั่งกินส้มตำมากินกันค่ะ ปกติกินเสร็จก็จะเข้าห้องน้ำตลอด แต่ครั้งนี้เข้าบ่อยก็เลยต้องเพิ่งยาช่วย”
“อันนี้เขาเรียกว่าตามใจปากลำบากตูดหรือเปล่าครับ”
“ก็ประมาณนั้นค่ะ ชอบกินอะไรแซ่บๆแต่ไม่ดูสภาพตัวเอง” ฟ้าลดาพูดเสียงเหนื่อย ก่อนจะเลิกมองเมื่อเห็นคนตรงหน้าอมยิ้ม “มีอะไรรึเปล่าคะ? หรือว่าฟ้าใสพูดอะไรผิด”
“เปล่าครับ พี่แค่รู้สึกเสียดายว่าทำไมพี่ไม่เจอเราเร็วกว่านี้”
“คะ?”
“พี่ยังยืนยันคำเดิมนะ ถ้ากินยาแล้วยังไม่หายป่วยอยา
