บทที่ 7 ตกลง
1794 คำ
"ไนน์พี่กลับมาแล้ว พี่เห็นรองเท้าผู้หญิงอยู่หน้าห้องพาแฟนมาเหรอน้องชาย" นาวที่พอมาถึงห้องเห็นรองเท้าส้นสูงของแบรนด์ดังก็อดสงสัยไม่ได้ ปกติน้องชายไม่ค่อยพาเพื่อนผู้หญิงมาห้อง ทำเอาเธออยากจะรู้เลยว่าเป็นใคร
"พี่นาวสวัสดีค่ะ"
เสียงหวานของคนเข้ามาทักทำให้นาวที่กำลังถอดรองเท้าผ้าใบเก่า ๆ ของตัวเองก็เงยหน้าขึ้นมอง เธอรู้จักผู้หญิงคนนี้นะเหมือนจะเป็นเพื่อนสนิทของน้องชายตั้งแต่ประถมแต่เพราะเธอกับไนน์เรียนคนละโรงเรียนมาตลอดไม่ได้สนิทอะไรมากนัก
"สวัสดีจ๊ะน้องเรวี่ใช่หรือเปล่าโตขึ้นสวยมากจนพี่จำแทบไม่ได้เลย"
หญิงสาวตรงหน้าเธอแม้จะมีแว่นตาบดบังใบหน้าไว้แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความสวยลดลงเลยสักนิด
"ค่ะ"
"วันนี้มีอะไรกันเหรอ"
"ไนน์ให้เรมาติวหนังสือให้นะคะ"
"ขอบคุณน้องเรมากนะ กินข้าวหรือยังหิวไหมแล้วนี่น้องชายพี่ไปไหนทำไมถึงปล่อยให้แขกออกมารับพี่เองแบบนี้"
"อาบน้ำค่ะเห็นบอกว่าจะไปสนามแข่งก่อนรถที่ดูแลมีปัญหา"
"แล้วน้องเรจะกลับเลยหรือเปล่า" ระหว่างที่กำลังถอดเสื้อนอกก็ถามเพื่อนน้องชายไปพลาง
"เรขอค้างห้องเราครับพี่ให้นอนห้องไนน์ก็ได้วันนี้ไนน์คงไม่ได้กลับ" ไนน์ที่เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าเช็ดตัวผืนเดียวทำให้เรรีบหลบตา
"เราทำไมออกมาสภาพนี้เข้าไปแต่งตัวเลยไม่ได้อยู่กันแค่สองคนนะ แล้วนี่น้องเรมีเสื้อผ้ามาไหม" นาวรีบดุน้องชายที่ทำอะไรโผลงพางเธอเป็นพี่สาวชินกับเรื่องแบบนี้แต่แขกที่มาเยือนถึงจะเป็นเพื่อนสนิทแต่ก็เป็นผู้หญิง
"ไม่มีค่ะ พอดีเรทะเลาะกับทางบ้านเลยไม่รู้จะไปที่ไหน ไนน์มาขอให้ติวหนังสือเรเลยถือโอกาสมาขอค้างค่ะ"
"งั้นเอาเสื้อผ้าพี่ไปอาบน้ำก่อน พี่ไปมาร์เก็ตใกล้ซื้อของทำกับข้าวก่อน"
"พี่นาวคือเรกินของง่าย ๆ ก็ได้ค่ะ" เรวี่อดเกรงใจคนตรงหน้าไม่ได้จริง ๆ เพิ่งเลิกงานกลับมาแท้ ๆ
"ไม่เป็นไรเลยพี่เองก็มาเหนื่อยแถมวันนี้ได้ทิปพิเศษจากที่ทำงาน ตอนแรกว่าจะเลี้ยงเนื้อเจ้าน้องชายตัวดีสักหน่อยแต่ดันไม่อยู่แต่ไม่เป็นไรพี่กินกับน้องเรสองคนก็ได้" นาวตั้งใจพูดเสียงดังเพื่อให้น้องชายตัวเองได้ยิน
"อ้าวพี่แบบนี้ไนน์ก็อดสิ!"
ไนน์พอได้ยินก็ตะโกนออกมาจากในห้องนอนทำเอาแขกในยามวิกาลอดขำไม่ได้
"รอพี่อยู่ที่นี่นะอย่าไปฟังน้องชายตัวดีของพี่เยอะ"
"ค่ะ"
นาวเดินไปหยิบกระเป๋าเงินที่ตัวเองวางไว้เมื่อกี้เพราะรู้สึกเครียด ๆ เรื่องข้อเสนอที่ได้รับการกินของอร่อยคงจะช่วยเธอได้ หลังจากซื้อของเสร็จนาวเดินกลับห้องมาเปิดประตูห้องออกก็เห็นเรวี่ยืนสูบบุหรี่อยู่ตรงระเบียง ไม่คิดว่าผู้หญิงที่ดูอ่อนหวานจะทำเรื่องแบบนี้ด้วย
"เครียดเรื่องที่บ้านเหรอน้องเร"
"พี่นาวกลับมาแล้วเหรอคะ เรขอโทษนะคะที่เสียมารยาท" เรวี่ที่เห็นเจ้าของห้องกลับมาก็รีบชะงักมือไว้
"ไม่เป็นไรเลยว่าแต่มีสักม้วนไหมพี่เองก็มีเรื่องเครียดอยู่เหมือนกัน"
"มีค่ะ" เรวี่เดินไปหยิบซองบุหรี่กับไฟแซ็กมาให้พี่สาวเพื่อน พออีกฝ่ายรับก็จุดสูบอย่างทะมัดทะแมงเธอก็พอจะรู้แล้วว่านี่คงไม่ใช่ครั้งแรก
"น้องเรมีเรื่องเครียดอะไรถ้าไม่รังเกียจระบายกับพี่ได้นะ"
"คือ...ครอบครัวจะส่งไปเรไปเรียนที่ต่างประเทศนะคะ"
"เรไม่อยากไปเหรอ" แต่ถึงแม้จะไม่ถามนาวก็พอเดาออกจากสีหน้า
"ไม่ค่ะ"
"แล้วไนน์รู้เรื่องนี้หรือเปล่า"
เรวี่เลือกที่จะส่ายหน้าเป็นการตอบ สำหรับไนน์แล้วการที่เธอจะอยู่หรือไปก็คงไม่ต่างกัน
"ไม่อยากบอกน้องชายพี่เหรอ"
"พอดียังไม่ได้ย้ายเรเลยยังไม่บอกค่ะ"
"ถ้าเรไม่อยากไปพี่ว่าคุยกับพ่อแม่ดี ๆ ก็ได้นะ"
"จะพยายามนะคะ"
"เอาล่ะเดี๋ยวพี่ทำของอร่อยให้กินจะได้หายเครียด"
"งั้นเรช่วยนะคะ ถึงจะทำไม่เป็นก็อยากช่วย"
"ฮ่า ๆ ได้สิ"
นาวยิ้มกว้างตอบรับ เธอที่เป็นพี่สาวดูจะชอบเพื่อนสนิทน้องชายคนนี้มากกว่าคนในรูปที่น้องเอามาให้ดูอีกนะ
2 วันต่อมา
นาวยืนสูดหายใจเข้าลึก ๆ อยู่หน้าประตูห้องทำงานบานใหญ่ของเจ้านายตัวเอง หลังจากที่ผู้ช่วยของเจ้านายอนุญาตให้เธอเข้าพบ
"เข้าไปได้เลยครับเจ้านายรออยู่" คราวเห็นหญิงสาวไม่ยอมขยับตัวสักทีเลยออกปากพูดอีกครั้ง
"อ่ะ...อ่อค่ะ" นาวสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ อีกครั้งก่อนจะเปิดประตูแล้วก้าวขาเข้าไปข้างใน
"สวัสดีค่ะคุณคีย์"
"นั่งลงก่อนสิ"
"ค่ะ" นาวนั่งลงบนเก้าอี้อย่าง
“เธอมาหาฉันไวกว่าที่คิดนะ ฉันให้เวลาตั้ง 3 วันแต่แค่วันที่ 2 ก็มาแล้วเหรอ”
นาวมองคนตรงหน้าที่นั่งสนใจเอกสารในมือ แต่ก็ยังอารมณ์มาพูดล้อเลียนเธออีก
“ค่ะ”
“แล้วสรุปเธอจะเอายังไงปฏิเสธหรือรับข้อเสนอ”
“ฉัน...ฉันตกลงค่ะเพราะงั้นคุณคีย์ช่วยทำตามที่พูดด้วยนะคะ”
นาวตอบตกลงด้วยน้ำเสียงอย่างประหม่าถึงแม้จะนั่งทำใจมาตั้ง 2 วันแต่พอมาถึงตอนนี้ก็อยากถอนตัวแล้ว คีย์แกนพอได้ฟังคำตอบก็ยิ้มมุมปากขึ้นอย่างพอใจเขาวางปากกาในมือลง ริมฝีปากตอนนี้ยกยิ้มขึ้นหน่อยๆ ก่อนจะลุกเดินมาหานาว
“ฉันจะทำทุกอย่างตามที่เคยพูดไว้”
แต่พอพูดจบร่างเล็กที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ก็ถูกดึงขึ้น ก่อนที่จะมีคนนั่งลงไปแทนแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้นาวตกใจเท่ากับตัวเองถูกดึงไปนั่งบนตักของเขาแทน
“นี้จะทำอะไรนะปล่อยฉันนะ!!”
นาวพยายามดิ้นอย่างแรงเพื่อให้หลุดจากคนที่กอดตัวเองไว้แต่มันก็ไม่เป็นผลเลย พอมองคนกอดตัวเองที่เอาแต่ยิ้มทำหน้ากวนๆนี่มันน่าโมโหมากนะ
“อย่าดิ้นสินาว ยิ่งดิ้นแบบนั้นก้นเธอมันกำลังให้ลูกชายฉันตื่นนะ”
ฮึก!! คนที่เพิ่งโดนขู่อย่างนาวถึงกับหน้าแดงขึ้นมาเพราะตอนนี้เธอรู้สึกถึงไอ้ส่วนนั้นของคีย์แกนเหมือนมันจะขยายใหญ่ขึ้นมากและดันก้นของเธออยู่ ยิ่งทำให้อยากจะลุกออกจากตรงนี้แต่ก็ไม่อยากไปกระตุ้นมันเพิ่มแบบที่เขาบอก แต่แล้วเธอก็ต้องตกใจเมื่อคนข้างหลังเอื้อมมือเพื่อจะหยิบอะไรสักอย่างอีกฝั่งนั้นทำให้อกกว้างของเขาแนบชิดกับแผ่นหลังของเธอ
“จะทำอะไรคะ!” นาวถามด้วยความประหม่า
“ฉันแค่จะหยิบโทรศัพท์แต่มันอยู่ไกล”
“บอกฉันก็ได้ค่ะเดี๋ยวไปหยิบให้” นาวกำลังหาหนทางจะลุกออกจากตักนี้ให้ได้ แต่พอได้ยินคำตอบจากคนที่ตัวเองนั่งทับอยู่ก็ถึงกับต้องถอนหายใจยาว
“เธอนะนั่งเฉยๆ ก็พอแล้ว ขืนขยับมากกว่านี้สาบานเลยมันจะไม่จบแค่นั่งตักเฉย ๆ"
'มันไม่ได้ผลสินะยัยนาว' คนที่ได้ยินคำตอบคร่ำครวญอยู่ในใจและดูเหมือนคนที่เธอนั่งทับอยู่จะหยิบของได้แล้ว คีย์แกนกดโทรศัพท์ไปไหนสักที่ก่อนจะเปิดลำโพง
“ถือไว้”
"คะ? อ่อค่ะ" นาวได้แต่รับมือถือไว้อย่างงง
(ว่ายังหลานชายหายหน้าหายตาไปนานเลยนะ) เสียงปลายสายดังขึ้น
“สวัสดีครับคุณลุงสบายดีหรือเปล่าครับ"
(สบายดีหลาน ว่าแต่โทรหาลุงมีเรื่องอะไรหรือเปล่า)
"ครับพอดีผมมีเรื่องรบกวนให้คุณลุงช่วยนิดหน่อย”
(เรื่องอะไรหรือเหรอ?) ปลายสายถามอย่างสงสัยเพราะปกติแล้วหลานชายคนนี้แทบจะไม่เคยขอร้องใคร
“ผมจะฝากเด็กที่รู้จักให้ทางมหาลัยคุณลุงดูแลให้หน่อย” คีย์แกนพูดพร้อมกับมองนาวที่มองเขาอย่างงง
(เด็ก? ใครเหรอ)
“น้องชายของคนที่ผมรู้จักครับชื่อณัฐวุฒิ พงศ์ศักดิ์ดา เรียนปี 1 คณะวิศวะ”
ชื่อของน้องชายที่หลุดจากปากคีย์แกนทำให้นาวตกใจไม่น้อย 'ที่บอกว่าสืบของเราแม้กระทั่งชื่อไนน์เขาก็สืบเหรอ ผู้ชายคนนี้น่ากลัวจริง ๆ'
(หลานจะให้ลุงช่วยยังไงบอกมาได้เลย)
"ค่าเทอม ค่ากิจกรรมหรืออะไรที่เด็กคนนั้นต้องการแล้วมีค่าใช้จ่ายอะไรให้ทางมหาลัยแจ้งใบเสร็จมาทางผมเลยครับ"
(อ่อเรื่องแค่นั้นสบายอยู่แล้วหรือจะให้ลุงจัดการทุนเรียนฟรีดีไหม หลานจะไม่ได้ต้องเสียอะไร)
"ไม่เป็นไรครับคุณลุงเงินแค่นี้เอง คุณลุงไม่ต้องเอาเรื่องนี้ไปบอกแม่นะครับผมขี้เกียจอธิบาย"
(ฮ่า ๆ ได้เดี๋ยวลุงจัดการให้)
"ขอบคุณมากนะครับคุณลุง"
ตู๊ดๆ
“ฉันทำตามสัญญาแล้วนะ ทีนี้นายเชื่อยัง”
หลังจากวางสายเสร็จคีย์แกนก็โน้มตัวเข้ามาใกล้หูคนตัวเล็กก่อนจะกระซิบเบา ๆ ข้างหูทำเอานาวหน้าแดงหัวใจก็เต้นแรง
“คะ...ขอบคุณค่ะ”
“เอาความจริงฉันไม่อยากได้คำขอบคุณ ฉันอยากได้อย่างอื่น”
คีย์แกนพูดพร้อมกับเอามือลูบต้นขาเนียนที่โผล่พ้นใต้กระโปรงเบา ๆ
“ทำอะไรคะ!!” นาวรีบปัดมือใหญ่ออกอย่างกลัวๆ
“โอเค ไม่จับแล้ววันนี้ฉันจะปล่อยเธอไปก่อนพราะงานฉันเยอะมาก แต่มันก็แค่วันนี้เพราะงั้นเธอก็เตรียมตัวเตรียมใจให้ดีล่ะ”
คีย์แกนจับคนตัวเล็กลุกออกจากตักก่อนตัวเองจะลุกออกจากเก้าอี้ตามและเดินไปนั่งที่ประจำตัวเอง
“เธอไปทำงานต่อเถอะ”
“ค่ะ”
นาวรีบรับคำและรีบเดินออกไป ไม่อยากยอมรับหรอกนะแต่ว่ามันตื่นเต้นมากกว่าจะรังเกียจ 'ยัยนาวใจเย็นหน่อยห้ามเอาใจไปแลกกับความสัมพันธ์แบบนี้เด็ดขาด'
- ผู้เขียน
