เมื่อแน่ใจว่าเขาคงไม่ดีขึ้นกว่านี้ และเขาเริ่มจะทำตัวเป็น ‘ภาระ’ ของเธอมากขึ้นทุกวัน เธอจึงเริ่มขาดนัด เริ่มบอกว่ามีเรียน เริ่มบอกว่ามีงานพิเศษ และเริ่มกลับดึก ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเขาจะดูแลตัวเองได้ดีแค่ไหน จะเดินไปเข้าห้องน้ำได้เองหรือไม่เพราะเข้าใจว่ายังมีพยาบาลคอยดูแล รู้แค่ว่าแม้แต่หน้าหล่อ ๆ ของเขามันก็ทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งที่ได้เห็น เสียงที่คอยเรียกชื่อเธอมันทำให้นึกรำคาญจนไม่อยากได้ยินอีกต่อไป
คืนสุดท้ายที่อยู่ร่วมกันเธอทิ้งช่อดอกไม้ไว้ข้างเตียง บอกพยาบาลว่าฝากขอโทษเขาด้วย แล้วเดินออกประตูไปอย่างเงียบเชียบ ง่ายดาย เย็นชา และไม่เคยหันหลังกลับไปมอง
หญิงสาวใช้ชีวิตที่ลอนดอนจนกระทั่งทุนหมดในอีกสองเดือนต่อมา เธอกลับเมืองไทยหลังจากนั้นแล้วก็ไม่เคยได้ติดต่อเขาอีกเลยเพราะเธอต้องสนใจชีวิตของตัวเองมากกว่าชีวิตของคนอื่น
หลายปีต่อมาชื่อของบุญญานนท์กลับมาเข้าหูเธออีกครั้ง ผ่านหน้าหนังสื
