“ไม่เลยค่ะคุณ…ตั้งแต่บินกลับจากฝรั่งเศสก็ไม่เคยติดต่อมาอีก ได้ยินว่าไปขลุกอยู่ที่บ้านเพื่อนตลอด สุเองก็เป็นห่วงแต่รู้ว่าเธอไม่ชอบหน้าสุ สุก็เลย...ไม่กล้ารบกวน”
ร่องรอยเศร้าเจือเข้ามาในแววตาของผู้เป็นพ่อ เขาไอเบา ๆ สีหน้าอิดโรย
“งั้นถ้ายัยเอิร์นติดต่อกลับมาเมื่อไหร่ บอกเธอด้วยนะ…ว่าผมยังรออยู่เสมอ อย่างน้อย...ก็ให้เธอแวะมาเยี่ยมผมก่อนที่ผมจะตาย”
สุจิราโน้มตัวแตะมือเขาเบา ๆ ราวกับภรรยาที่แสนดี
“หมอบอกว่าคุณดีขึ้นมากแล้ว คุณไม่ตายง่าย ๆ หรอกค่ะ อย่าคิดมากเลยนะคะ เอาไว้ถ้าคุณหนูเอิร์นอารมณ์ดีกว่านี้ สุจะไปพบเธอด้วยตัวเองและจะพาเธอมาพบคุณนะคะ”
น้ำเสียงของเธออ่อนหวาน แววตานั้นอ่อนโยนจนดูไม่มีพิษภัยแต่ในใจของเธอกลับเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเย็นเยียบ พลางคิดในสิ่งที่ตรงข้ามกับคำที่พูดไป
มันจะไม่มีวันได้กลับมาหาแกอีกหรอก…ลูกสาวที่แกรักที่สุดน่ะ ฉันจะทำให้มันไม่มีโอกาสได้เจอหน้าพ่อของมันก่อนตา
