ทุกครั้งที่เธอเคยเห็น
“ทำไม…คุณถึงยังไม่ยอมลุกคะ” เธอถามเสียงแผ่ว
เขาลืมตาขึ้นเต็ม ๆ คราวนี้หันมาสบตาเธอตรง ๆ ดวงตาคมเข้มที่ปกติเต็มไปด้วยความเย็นชา กลับมีประกายอบอุ่นซ่อนอยู่ข้างใน
“เพราะผมยังอยากอยู่แบบนี้อีกสักพัก”
คำพูดสั้น ๆ กลับทำให้นภาภัสหน้าแดงวูบ ราวกับเลือดวิ่งขึ้นมาทั้งใบหน้า เธอเบือนหน้าหนีไปอีกทาง แต่หัวใจกลับเต้นแรงเสียจนกลัวว่าเขาจะได้ยิน
เขายิ้มมุมปากบาง ๆ ยื่นมือขึ้นเกลี่ยปอยผมที่ปรกแก้มเธอออกอย่างแผ่วเบา
“เมื่อคืนคุณเหนื่อยมาก วันนี้ไม่ต้องรีบตื่นหรอก”
เสียงเรียบง่ายนั้นกลับแฝงความห่วงใยจนเธอใจสั่นยิ่งกว่าเดิม ผู้ชายที่เมื่อคืนยังแสดงความเด็ดขาดกับเธออย่างไม่ให้ตั้งตัว วันนี้กลับกอดเธอไว้ราวกับกลัวจะสูญเสียไป
เวลาผ่านไปช้า ๆ ในความเงียบสงบ มีเพียงเสียงหัวใจสองดวงที่ดังอยู่ในอกของกันและกัน
กระทั่งเห็นว่าสายมากแล้วเธอจึงได้ขออนุญาตเขาลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วเข้า
