“เหนื่อยมั้ย” เสียงทุ้มถามจากด้านหลัง
“ไม่ค่ะ” เธอตอบเบา แต่หัวใจกลับยังเต้นแรงไม่หาย
บุญญานนท์เดินเข้าไปใกล้ สายตาคมจ้องเธอผ่านเงาสะท้อนในกระจก
“คุณดูจะตื่นเต้นเกินไป...ทุกครั้งที่อยู่ใกล้ผม”
“ฟ้า…ไม่ได้…”
เธออึกอัก พูดไม่ออกเพราะมันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ
เธอเองก็ไม่ได้อยากทำตัวน่ารำคาญ แต่หัวใจมันกลับไม่เคยเชื่อฟัง ไม่รู้ว่าทำไมที่ได้ใกล้เขาเธอถึงควบคุมตัวเองไม่ได้เลยสักครั้ง ทั้งที่หลายครั้งเขาก็มีท่าทีเฉยเมยราวกับหุ่นยนต์ก็ไม่ปาน
เขาก้าวเข้ามาอีกเพียงก้าว ร่างสูงใหญ่เกือบแนบชิดกับเธอ กลิ่นน้ำหอมผู้ชายผสมกลิ่นกายอุ่น ๆ โอบล้อมทั่วบริเวณ จนเธอรู้สึกเหมือนพื้นที่หายใจเล็กลงเรื่อย ๆ
“ไปอาบน้ำกัน” เขาพูดเรียบง่าย แต่ดวงตาที่มองเธอนั้นแฝงแรงดึงดูดจนเธอทำได้เพียงพยักหน้าเบา ๆ
ห้องน้ำกว้างขวาง เสียงน้ำจากฝักบัวดังเป็นสาย ฝ้าไอน้ำค่อย ๆ ลอยคลุ้ง นภาภัสยืนตัวเกร็ง มือเล็กกำชายผ้าเช็ดตัว
