“นี่แอบแกล้งลูกเหรอคะ” เธอมองค้อนเขา
“ก็ผมชอบเวลาลูกหัวเราะนี่นา เวลาหัวเราะแล้วยัยหนูกาแฟยิ้มหวานมาก หวานเหมือนคุณเลย”
อัญญาวดีส่ายหน้าน้อย ๆ ให้คุณพ่อช่างแกล้ง ก่อนที่เธอจะอุ้มลูกสาวไปนอนบนเปล จากนั้นก็มองพ่อของลูกอุ้มลูกชายวางลงบนเปลอีกอัน แล้วพวกเขาก็ไปนอนพักในอ้อมแขนของกันเพราะเหนื่อยกันมาตั้งแต่เช้าแล้ว
เวลาหมุนเร็วกว่าที่คิด จากเดือนแรกเป็นเดือนที่หก เด็ก ๆ เริ่มคว่ำ เริ่มคลาน เริ่มหัวเราะเป็นจังหวะ เสียงติ๊กต่อกของนาฬิกาบนผนังบ้านเหมือนเร็วขึ้นทั้งที่เข็มเดินเท่าเดิม
พอเด็ก ๆ อายุขวบกว่า เขากับเธอก็พาลูกไปที่ไร่บ่อยขึ้น ผ้าปูปิกนิกสีครีมถูกกางใต้ต้นส้ม เขาสอนใบชาจับลูกบอลยางเล็ก ๆ โยนไปไกล ๆ แล้ววิ่งไปหยิบกลับมาด้วยขาเตาะแตะ ขณะที่กาแฟนั่งยิ้มกว้าง หยิบดอกหญ้ามาไล่เรียงใส่มือแม่ทีละดอก
“มา ๆ” แทนคำว่า ‘แม่’ เสียงนุ่มนิดเดียวก็ทำให้หัวใจทั้งสองคนละลายจนต้องหันไปสบตาแล้วหัวเรา
