บนรถตู้สีดำกระจกติดฟิล์มหนาทึบ หญิงสาวนั่งเบียดอยู่มุมเบาะแถวกลางของรถ ดวงตากลมโตมองออกไปนอกกระจกฝ้าที่สะท้อนเพียงแสงไฟถนนซึ่งวิ่งผ่านอย่างรวดเร็ว
คนขับเป็นชายร่างใหญ่ไม่พูดไม่จา มีเพียงเสียงเครื่องยนต์คำรามต่ำ ๆ ก้องอยู่ในห้องโดยสาร กลิ่นบุหรี่เก่าอบอวลทำให้เธอหายใจติดขัดเล็กน้อย แต่เธอก็กำเสื้อตัวเล็กที่ติดตัวมาแน่น เหมือนจะหาความอบอุ่นจากสิ่งเดียวที่ยังจับต้องได้
ตั้งแต่รถแล่นออกมาจากคอนโดได้ราวยี่สิบนาทีเธอก็รู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง เพราะป้ายจราจรริมถนนที่เธออ่านเจอมันบอกเส้นทางคล้ายกับทางที่บุญญานนท์เคยพาเธอไปที่ไร่เพียงดาว ยังไม่เห็นว่าจะมีป้ายไหนบอกทางไปกรุงเทพฯ
แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็พยายามปลอบใจตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าพวกเขาอาจจะเลี่ยงรถติดในเมืองแล้วอ้อมไปอีกทาง เพราะเธอเองก็ไม่ได้ชำนาญเส้นทางนักและเมื่อเห็นพวกเขาทำหน้านิ่งเธอก็ไม่กล้าถามให้อีกฝ่ายต้องรำคาญใจ ทำได้แค่พยายามกด
