“เอาล่ะฟ้า ถ้าคุณอยากรู้ว่าเราเคยรักกันจริง ๆ รึเปล่า คุณก็ลองดูนี่สิ รูปพวกนี้จะยืนยันได้ว่าผมไม่เคยโกหก”
เขายื่นโทรศัพท์ไปตรงหน้า ภาพบนจอโชว์ให้เห็นบรรยากาศงานเลี้ยงหอการค้าที่เพิ่งผ่านมาไม่นานนัก
ภาพแรก...เธอกำลังยืนยิ้มเขินข้างเขา ดวงตาเป็นประกายแม้ไม่ใช่รอยยิ้มที่มั่นใจเต็มร้อย แต่กลับดูจริงใจและงดงามจนเขาจำได้ขึ้นใจ
ภาพต่อมา...เธออยู่ในวงแขนของเขากลางฟลอร์เต้นรำ ร่างเล็กอิงแนบอกกว้างอย่างพอดิบพอดี เส้นผมสลวยปลิวไหวตามจังหวะเพลง แววตาเธอในภาพนั้น…เต็มไปด้วยความไว้วางใจ
ภาพสุดท้าย...มือของเขากับเธอสอดประสานกันแน่น บ่งบอกถึงการเป็นคู่ที่ใครเห็นก็ต้องอิจฉา
อัญญาวดีมองภาพเหล่านั้น ดวงตาสั่นไหว น้ำเสียงแผ่วเบาหลุดออกมา
“นี่…ฉันนี่นา แล้วนี่ก็...คุณ”
บุญญานนท์พยักหน้าช้า ๆ
“ใช่ ฟ้า…นี่คือคุณกับผมในคืนงานเลี้ยง ทุกคนเห็นเราสองคนด้วยตาตัวเอง ไม่มีสิ่งใดที่ผมแต่งเรื่องขึ้นมา”
เธอกัด
