นภาภัสก้มหน้า น้ำตาคลอโดยไม่รู้ตัว แต่เธอไม่อยากให้เขาเห็น จึงแสร้งยิ้มบาง ๆ
“ค่ะ…ฟ้าเข้าใจ”
บุญญานนท์เหลือบมองเพียงชั่ววินาที ในอกเขากลับตีกันระหว่างสองความรู้สึก ความสุขที่ไม่เคยมีมาก่อน กับความกลัวจะผิดหวังเหมือนเมื่อยี่สิบปีก่อน ความทรงจำอันเจ็บปวดที่เขาเคยถูกทอดทิ้งในวันที่ไม่อาจช่วยเหลือตัวเองได้ยังคงเป็นกำแพงหนาทึบที่ทำให้เขาไม่กล้าเปิดใจรับใครเข้ามา
เขาเลือกที่จะหันหลังให้ความรู้สึกนั้น ปล่อยให้เสียงในใจถูกกลบด้วยเหตุผลที่แข็งกระด้าง
“ถ้าเหนื่อยก็นอนพักต่อได้นะ ไม่ต้องลงไปช่วยในครัวหรอก แปดโมงค่อยลงไปกินมื้อเช้าด้วยกัน” พูดจบเขาก็เดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกาย
ประตูปิดลงเบา ๆ ทิ้งให้ห้องกว้างเหลือเพียงนภาภัสกับเสียงหัวใจของเธอเองที่เต้นระรัว น้ำตาที่พยายามกลั้นก็ไหลออกมา เธอกอดผ้าห่มไว้แน่น พึมพำกับตัวเองเสียงแผ่ว
“…ทำไมต้องใจร้ายแบบนี้ด้วยคะคุณนนท์”
มื้อเช้าวันนี
