บุญญานนท์ในสูททักซิโด้สีดำเข้มเดินเคียงเข้ามาอย่างมั่นคง ร่างสูงสง่า แววตาคมกริบภายใต้กรอบหน้าเย็นขรึมที่ผู้คนคุ้นเคย นิ้วมือขวาของเขาวางแผ่วที่แผ่นหลังด้านบนของผู้หญิงที่ก้าวคู่อยู่ข้างกัน
นภาภัสมาในชุดราตรีสีน้ำเงินกรมท่า งานตัดเย็บที่เธอออกแบบและตัดเย็บด้วยมือตนเองทุกขั้นตอนจนเส้นโค้งทุกสัดส่วนพอดีไร้ที่ติ เนื้อผ้าซาตินสะท้อนแสงทีละระลอกเมื่อเธอเคลื่อนไหว ชายกระโปรงไหลลื่นคล้ายคลื่นเล็ก ๆ ของแม่น้ำปิง ทรงผมรวบครึ่งศีรษะเผยต้นคอระหง จี้เพชรเม็ดเล็กส่องประกายไหวตามจังหวะหายใจ ทุกก้าวของทั้งคู่เหมือนปรับลมหายใจของทั้งงานให้ช้าลง
“สวัสดีครับคุณนนท์ ขอบคุณที่ให้เกียรตินะครับ เชิญทางนี้เลยครับ” ผู้จัดงานท่านหนึ่งที่คุ้นหน้ารีบก้าวมารับด้วยท่าทีให้เกียรติ เขาเหลือบตามองนภาภัสสั้น ๆ แล้วผ่อนลมหายใจชื่นชมแทบไม่ปิดบัง
“คุณผู้หญิงท่านนี้งดงามมากครับ เหมาะสมกันจริง ๆ”
“ขอบคุณครับ” บุญญานนท์ตอบ
