“ปล่อยให้ผมนำ”
หนึ่ง…สอง…สาม...ขยับ จังหวะก้าวที่เคยสะดุดกลับไหลลื่นอย่างง่ายดายเพราะความมั่นใจของคนคุมเกม เธอก้าวตามอย่างเป็นธรรมชาติ เสื้อผ้า แสงไฟ ลมหายใจ ล้วนรวมเป็นจังหวะเดียว เพลงหนึ่งจบด้วยท่าเอียงตัวเล็กน้อย เสียงปรบมือดังก้องยิ่งทำให้เธอรู้สึกดีที่ไม่ทำเขาขายหน้า
“คุณทำได้ดี” เขาก้มเอ่ยเบา ๆ ข้างขมับ
“เพราะคุณนำดีค่ะ” เธอยิ้ม...ครั้งนี้ยิ้มทั้งดวงตา
ยังไม่ทันถอยออกจากฟลอร์เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นเสียก่อน
“ขออนุญาตครับคุณนนท์” ชายหนุ่มในสูทสีไวน์วัยราวสามสิบต้น ๆ ก้าวเข้ามาพร้อมรอยยิ้มเสน่ห์
“ผมกฤตภาสครับ สตาร์ตอัปโลจิสติกส์ อยากขอ...เต้นรำหนึ่งเพลงกับคุณผู้หญิงได้มั้ยครับ”
มือที่วางบนเอวเธอแข็งขึ้นนิดเดียว...น้อยจนคนทั้งห้องแทบไม่เห็น แต่มากพอให้คนบนฝ่ามือรู้สึกได้
บุญญานนท์หันไปมอง ดวงตาเย็นจัด
“ขอโทษด้วย คนของผมไม่สะดวกรับคำเชิญ”
น้ำเสียงไม่มีความกร้าว แต่การปฏิเสธชัดจนป
