“คุณชอบดื่มกาแฟหรือเปล่า”
เสียงทุ้มเรียบของบุญญานนท์เอ่ยขึ้นข้างกาย
นภาภัสหันมามองเขาเล็กน้อย ก่อนตอบเบา ๆ
“...ไม่แน่ใจค่ะ แต่กลิ่นกาแฟที่นี่หอมจัง”
เพียงประโยคสั้น ๆ กลับทำให้มุมปากเขากระตุกขึ้นเหมือนรอยยิ้มบาง ๆ ที่มักจะหายากนักจากใบหน้าคมเข้มคู่นั้น
ภายในคาเฟ่ตกแต่งโปร่งโล่งด้วยกระจกใสรอบด้าน มองออกไปเห็นทะเลต้นกาแฟลดหลั่นเต็มสายตา บาริสต้ากำลังบดเมล็ดและต้มกาแฟด้วยเครื่องชงขนาดใหญ่ เสียงน้ำร้อนเดือดปุด ๆ ผสมกับกลิ่นหอมอบอวลสร้างบรรยากาศอบอุ่นอย่างประหลาด
บุญญานนท์เลือกมุมนั่งริมกระจกที่มองออกไปเห็นไร่ได้เต็มตา เก้าอี้ไม้สักบุด้วยเบาะหนังสีเข้มขับบารมีของเขาให้ยิ่งเด่น
เขาหันไปมองหญิงสาวที่ยังยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ข้างโต๊ะ
“นั่งสิ” น้ำเสียงเรียบง่ายแต่เด็ดขาด ทำให้เธอรีบทรุดนั่งตรงข้ามเขาอย่างประหม่า ไม่นานนักพนักงานก็นำเมนูมาให้แต่แทนที่จะยื่นให้เธอ บุญญานนท์กลับรับไว้เองและพลิ
