(พิณนรา)
หลายวันต่อมา
11.42 am.
"ค่อยๆเดิน ใช้ไม้ช่วยค้ำสิ"
"ก็ใช้อยู่พี่แต่ผมยังใช้ไม่ถนัดนี่"
"อย่าบ่นน่า ตอนพี่สอนให้ใช้ไม่ใส่ใจมันก็เป็นแบบนี้แหละ"
ฉันถลึงตามองนาวีอย่างไม่สบอารมณ์นักขณะที่มือก็พยุงน้องให้เดินไปตามทางไม่ยอมให้เขานั่งรถเข็น เพราะเดี๋ยวจะเคยตัว จริงๆนาวีสามารถฟื้นตัวได้เร็วกว่านี้นะแต่เขาติดที่ขี้เกียจ
"แล้ววันนี้หวานใจพี่เขาไปไหนล่ะทำไมไม่เห็นมาด้วยกัน?"
"เขาไปสอบ จริงๆนี่ก็เริ่มสอบแล้วนะทำเรื่องรึยัง?"
"ทำไว้แล้วน่าเรามีใบรับรองแพทย์อยู่จะไปกลัวอะไร"
นาวีตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เพราะเกิดเรื่องนาวีจึงต้องขอสอบย้อนหลังและแน่นอนว่าเขาต้องทำเรื่องขอสอบด้วย ฉันเองก็สงสารน้องเหมือนกันที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย
"พี่จะกลับบ้านไหม?"
"กลับบ้าน?"
"ก็พี่กลับบ้านทุกวันเกิดหนิ ต้นเดือนหน้าก็จะวันเกิดแล้วไม่ใช่ไง"
ฉันเลิกคิ้วมองนาวี เพราะตัวเองก็เพิ่งนึกได้เรื่อง
