วันต่อมา
07.45 am.
เอ้กอี๊เอ้กเอ๊ก!
"อือ..."
นานขนาดไหนแล้วเนี่ยที่ไม่ได้ตื่นเพราะเสียงไก่ขัน ฉันยิ้มออกมาบางๆหลังจากตื่นเพราะรู้สึกดีสุดๆที่ได้ตื่นมาที่บ้านตัวเอง คนไม่ได้กลับบ้านนานแล้วมันรู้สึกแบบนี้จริงๆแหละ..
"พี่ติณณ์!?"
ลืมไปเลย! ฉันดีดตัวลุกจากเตียงทันทีหลังคิดถึงใครอีกคนที่น่าจะยังหลับอยู่ที่ห้องนอนของเขา จริงๆเมื่อคืนฉันก็ว่าจะนอนกับพี่ติณณ์นั่นแหละ แต่เกรงใจพ่อกับแม่ฉันจึงเช็ดเนื้อเช็ดตัวและเปลี่ยนชุดให้เขานอนดีๆเท่านั้น ดีนะที่พกยาแก้แฮงค์ที่เหลือจากตอนที่พี่ติณณ์เคยซื้อให้กินตั้งแต่วันก่อนๆไว้ติดตัวด้วยเลยเอาให้เขากินเมื่อคืน
ก๊อกๆ
"พี่ติณณ์ตื่นยังคะ?"
เงียบแฮะ...ฉันเม้มปากก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้องแต่ไม่เจอใครแล้ว ผ้าห่มอะไรก็พับซะเรียบร้อยแล้วตัวคนไปไหนซะล่ะ
"แม่เห็นพี่ติณณ์ไหมคะ?"
ฉันตะโกนถามแม่จากบนชั้นสองของบ้านก่อนจะมองแม่ที่เดินออกมาจากในครัว
"พี่ติณณ
