พรึบ
"จะ จะทำอะไรของมึงไอ้คนเมือง!?"
"จะเดินมาดูหน้ามึงใกล้ๆไง"
ผมเอียงใบหน้ามองไอ้ก้องขณะที่มันก็กำลังมองผมด้วยท่าทีกล้าๆ กลัวๆ แต่เพราะรอบข้างของเราตอนนี้มีแต่คนที่น่าจะรู้จักมันเยอะมันจึงทำใจกล้าเผชิญหน้ากับผม ผมเลิกคิ้วมองมันพร้อมกับแสยะยิ้ม
"ยะ ยิ้มอะไรของมึง!?"
"ยิ้มดิ ยิ้มขำกับคนที่ไปว่าคนอื่นขี้แหร่แต่ไม่ได้มองดูสภาพตัวเองเลย...อาบน้ำอาบท่าแล้วก็โกนหนวดเคราบ้างนะกูมองตอนแรกนึกว่าไอ้แก่ที่ไหนมาทักแฟนกู"
"มึงว่าไงนะ!?"
"กูกำลังบอกให้มึงดูสภาพตัวเองก่อนจะไปพูดให้คนอื่นเขาอาย มึงอาจจะคิดว่าการทำแบบนี้แล้วมันสนุกมึงแต่คนอื่นเขาไม่ได้สนุกไปกับคำพูดที่ไม่ได้ผ่านการกลั่นกรองจากสมองของมึง ทำไม..มองหน้ากูแบบนี้มึงมีอะไรจะพูดเหรอ?"
ผมมองจ้องหน้าไอ้ก้องขณะที่มันกำลังพยายามหลบสายตาของผมที่กำลังมองตรงไปที่มันด้วยสายตาดุดัน จริงๆผมอยากจะต่อยเรียกสติมันเลยนะแต่ผมก็ไม่อยากทำให้คนอื่นมาพูดได
