"ทำไมรึที่ฉันพูดมันไม่จริง?"
ฉันเบิกตามองคุณติณณ์พร้อมกับหันหน้าหนีด้วยใบหน้าที่กำลังเห่อร้อนจัด ด้วยสถานการณ์และความใกล้ชิดของฉันกับเขาในตอนนี้มันมากซะจนไม่สามารถหายใจแรงได้เลยจริงๆ
"เปล่าค่ะ พิณไม่ได้เขินพิณแค่มาเอาของที่ลืมไว้เท่านั้น"
คุณติณณ์เลิกคิ้วมองฉันด้วยแววตาขำๆ ก่อนเขาจะเอียงใบหน้าพยายามจะสบตาให้ได้
"ถ้าไม่เขินก็สบตาขอบคุณกันสิ ทำแบบนี้คนที่รอเอาของให้ใจเสียนะ"
ฉันเม้มปากมองคุณติณณ์ขณะที่เขาก็เอาแต่มองฉันด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จนฉันหลบสายตาอีกครั้ง...แต่ถ้าไม่พูดขอบคุณหรือแสดงออกให้เขาพอใจเขาไม่ยอมปล่อยฉันกลับบ้านแน่
พรึบ
"ดะเดี๋ยวสิ อย่ากอดแน่นสิคะ"
"ก็เธอช้า ฉันไม่ชอบคนช้าเธอก็รู้"
ไอ้คนบ้าเอาแต่ใจ! ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดพร้อมกับหันมองคุณติณณ์อีกครั้ง การที่ได้มองใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังยิ้มแบบโคตรจะพอใจและเหนือกว่าแบบนี้มันโคตรจะน่าหมั่นไส้เลยนะเอาจริงๆ
"เอายัง"
"ขอบคุณ
