ฉันเบิกตามองเจฟอย่างไม่เชื่อสายตาหลังเขาสารภาพออกมาแบบนั้น แถมยังพูดว่าชอบออกมาเต็มปากเต็มคำจนฉันทำอะไรไม่ถูก
"ผมขอโทษจริงๆนะครับ"
"เอ่อ..ไม่เป็นไรหรอกค่ะ"
ฉันมองสบตาเจฟอย่างทำอะไรไม่ถูกหลังสบสายตากับแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดจากเขา
"ผมทำให้พี่กลัวไหม?"
"ปะเปล่า พี่แค่แปลกใจน่ะค่ะแต่ว่า...จริงๆงานนี้พี่ไม่ควรจะให้ใครรู้น่ะ"
"ผมขอโทษนะพี่พิณ...ให้ตายทำไมผมแย่จังวะ"
"แต่ไม่เป็นไรหรอกมันผ่านไปแล้ว"
"แล้วพิณจะยอมมาเจอผมอีกเหรอถ้าผมทำตัวแย่แบบนี้"
"คะ?"
เจฟมองฉันด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลายจนทำเอาฉันทำอะไรไม่ถูกไปด้วย
"พี่พิณต้องไม่อยากมาเจอผมอีกแน่ ใช่ไหมครับ?"
"ไม่ใช่นะ พี่ไม่ได้รู้สึกแย่มากอะไรเลยแค่ตกใจ...ไม่ต้องรู้สึกผิดขนาดนั้นหรอก"
"ผมรู้สึกผิดจริงๆนะ กลัวว่าจะไม่ได้เจอกับพี่พิณอีก...ผมอยากรู้จักพี่พิณมากกว่านี้"
"เอ่อ.."
"พี่รู้อยู่แล้วใช่ไห
