สองวันต่อมา
12.33 pm.
"ตอนนี้เราคุยกันได้แล้วใช่ป่ะเนี่ย?"
ฉันเหลือบมองพี่พายที่ว่าขึ้นก่อนจะพยักหน้าตอบเธอ และวางช้อนส้อมลงบนจานข้าวหลังกินข้าวจนหมดจานไปแล้ว พี่ๆก็คงรอที่จะคุยกับฉันเรื่องที่ทีมเราถูกผู้ใหญ่เรียกเข้าประชุมตลอดช่วงเช้านั่นแหละ และแน่นอนว่าคนที่เป็นประเด็นที่สุดคือฉันเอง
"แบบนี้ก็แปลว่าทีมเราจะขาดไปอีกคนสิ ทำไมบริษัทถึงกล้าปล่อยพิณไปแบบนี้ล่ะ?"
พี่มิ้นว่าเสียงเรียบขณะที่พี่อินก็กำลังพยักหน้ามองฉันด้วยความสงสัยไม่ต่างกัน
"พี่ป๋องพูดอะไรหน่อยสิพี่"
พี่อินหันไปถามพี่ป๋องขณะที่ตอนนี้พี่ใหญ่ของเราก็กำลังนั่งเครียดกินข้าวไปได้แค่ครึ่งจานเอง
"จริงๆพี่เองก็อยากจะรั้งนะ แต่ทางนั้นเขาก็จริงจังมากส่วนพิณเองก็คงจะอยู่ในจุดที่ปฏิเสธอะไรไม่ได้ พี่เองก็ผิดที่ไม่กล้าพูดอะไรเลย"
"มันไม่ใช่แบบนั้นเลยค่ะพี่ป๋อง"
ฉันมองสบตาพี่ป๋องหลังจากที่พี่เขาโทษตัวเองอย่างที่ฉันคิดพลางถอนหายใจออก
