แล้วทั้งคู่ก็กลับมาที่รถด้วยบรรยากาศที่อึมครึม เธอรู้ดีว่าอาการเงียบแบบนี้คือเขาโกรธหรือไม่พอใจ จากที่เธอโกรธเขาอยู่ ตอนนี้กลับเปลี่ยนกันไปซะได้
"เพิร์ธ"
"..." เขาไม่พูดอะไรเพียงแต่ขับรถต่อ ด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง
"ทำหน้าอะไรแบบนั้น"
"..."
"เพิร์ธ" แล้วเธอก็เอื้อมตัวไปวอแวเขา
"นั่งดีๆ ดิวะบี"
"นั่งดีแล้วเนี่ย" ไม่พูดเปล่าทั้งยังขยับตัวเข้าไปเหยียดขาไว้ที่ตักแกร่งเช่นเดิม
"ทำอะไรของมึงเนี่ย"
"ก็กูอยากนั่งแบบนี้อ่ะ"
"..." นอกจากจะทำทีเป็นไม่สนใจ ยังมองไปข้างหน้าอย่างเดียว
"มึงจะโกรธอะไรเพิร์ธ กูไม่ได้ยุ่งกับนายซะหน่อย นี่ก็บังเอิญมาเจอกัน"
"มึงบอกมันเองไม่ใช่เหรอว่าเดี๋ยวค่อยคุยกัน"
"กูก็ต้องพูดไปแบบนั้นไหม มึงสองคนจะต่อยกันอยู่แล้ว"
"หงุดหงิดวะบี" ยิ่งนึกถึงหน้ามันก็ยิ่งหงุดหงิด
"หงุดหงิดอะไรเพิร์ธ หื้ม" เธอก็พูดพร้อมกับจิ้มที่แก้มนิ่มเขาเบาๆ
"หงุดหงิด ๆ ๆ "
"ทำยังไงจะหายหงุดห
