วันต่อมา
11:00 น.
จากกิจกรรมที่ผ่านพ้นมาทั้งคืน ก็เรียกได้ว่าเป็นทั้งคืนจริง ๆ กว่าเขาจะให้เธอนอนได้ก็เกือบเช้า ซึ่งก็เสร็จกันไปหลายรอบมาก
"เอิ่ม" แล้วเธอก็บิดเร้าอย่างเมื่อยขบ
"หืมมมม" เขาที่ตื่นก่อนก็มองหน้าเธอพร้อมกับยิ้มออกมา ก็ไม่คิดว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แค่นี้ จะรับแรงอารมณ์ของเขาไหว ทั้งสิ่งที่เธอสนองให้ยิ่งน่าพอใจมาก ๆ
"เพิร์ธ..." เธอที่ลืมตาขึ้นมา ก็ต้องตกใจที่เขามองเธออยู่
"บี..."
"พอแล้วนะ ไม่เอาแล้วนะ" คนตัวเล็กก็ถอยตัวออกไปจากเขา
"ไม่เอาแล้ว ไม่รังแกแล้วสัญญา" แล้วเขาก็ดึงมือเธอไว้ก่อน
"ระบมไปหมดแล้ว" เธอก็พูดพร้อมกับหน้างอ
"ขอโทษได้ไหมล่ะ"
"อืมมมม 11 โมงแล้วหรอเนี่ยยย"
"ใช่ มึงนอนอะไรขนาดนั้น"
"ก็มึงไหมที่ทำให้กูเป็นแบบนี้"
"เออความผิดกูคนเดียวก็ได้"
"แล้วนี่มึงจะกลับตอนไหน"
"กลับวันจันทร์"
"แล้วกูอนุญาตให้มึงอยู่ด้วยตอนไหน"
"ไม่รู้สิ แต่กูไปเอากระเป๋าเสื้อผ้า
