"เพิร์ธ" เมื่อเห็นว่าเป็นเขา เธอก็เรียกด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ปกติเขาก็มาหาเธอบ่อย แต่เธอก็ไม่เคยรู้สึกแปลกๆ แบบนี้มาก่อนเลย ตั้งแต่มีเรื่องนั้นเกิดขึ้น เธอก็บอกได้เต็มปากเลยว่า เธอกับเขาไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
"เป็นยังไงบ้าง"
"มึงมาทำไม"
"ก็มาหามึง ไม่สบายไม่ใช่ไง"
"กูหายแล้ว"
"ไหน" ไม่พูดเปล่า มือหนาก็ยกขึ้นมาอังหน้าผากเธอ ก็พบว่าตัวเธอยังรุมๆ อยู่
"อือ... ทำไรของมึงเนี่ย"
"ก็จะเช็คดูไง สาเหตุมันมาจาก...กู"
"..."
"กินยาหรือยัง แล้วนี่เป็นยังไงบ้าง...อักเสบมากไหม" ประโยคหลังเขาถามด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา
"เพิร์ธ มึงหยุดพูดอะไรแบบนี้ได้แล้ว" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง พร้อมกับจ้องหน้าเขาอย่างซีเรียส
"แง่ววววว" แล้วเสียงโซอี้ก็ดังขึ้น เหมือนเป็นการร้องขู่เขา
"ไงมึง ไอ้อ้วน วันนี้มาอยู่กับหม่ามี้มึงเหรอ" คนอย่างเขาสนใจที่เธอพูดที่ไหน ละสายตาก้มลงไปมอง ไอ้แมวตัวอ้วน ที่มันมองหน้า
