"กลั้นหายใจขนาดนั้นเดี๋ยวก็ตายหรอก" เมื่อคนข้างกายนอนแข็งเป็นหิน คนที่ทำเนียนมานอนด้วยก็อดแซวไม่ได้
"..." เธอก็ได้แต่หายใจเบา ๆ พร้อมกับนอนนิ่ง ๆ
"บี"
"ว๊ายยยยย"
ร่างบางลอยหวือขึ้นกลางอากาศ หมอนข้างที่กั้นตรงกลางกระจัดกระจาย ภายในเวลาไม่กี่วินาที เธอก็มาจมอยู่ในอกแกร่ง แล้วยังถูกกอดจนแนบแน่น
"เพิร์ธ มึงทำอะไรของมึง" ถามพร้อมกับกรอกตาไปมาในอ้อมแขนใหญ่ ที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม
"ก็บอกให้นอนสบายๆ ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นหรอก"
"ปล่อยนะ มากอดกูทำไม มึงมาขอนอนด้วยเพราะมึงง่วงไม่ใช่เหรอ"
"บี..." แล้วเขาก็เรียกเธอด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา
"..." เมื่อได้ยินเสียงแหบพร่าแบบนั้น เธอก็ลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ
"กูอยากกอดมึงแบบนี้ได้ไหม"
"กะ...กูห้ามมึงได้เหรอ"
"ตัวมึงหอมจังวะ กูชอบกลิ่นนี้มาก" คนตัวโตก็พรมจูบไปที่หัวเธออย่างแผ่วเบา
"..." แล้วใจเธอก็เต้นกระหน่ำรัว จนกลัวว่าเขาจะได้ยิน
"บีวันนั้นกูรู้ส
