อัปสรสวรรค์เดินใจลอยกลับมายังตึกสูงระฟ้าที่ตัวเองทำงานอยู่ชั้นบนสุด ทันทีที่ก้าวออกมาจากลิฟต์ก็ถึงกับต้องชะงัก เมื่อพบว่าคณพัทรกำลังยืนคุยกับนักศึกษาฝึกงานหน้าตาสะสวยคนหนึ่งอยู่ที่ระเบียงห่างจากลิฟต์ไปเพียงไม่ถึงสิบเมตรเท่านั้น
หล่อนไม่ควรรู้สึกอะไรเลย ไม่ควรรู้สึกอะไรทั้งนั้นกับภาพที่เห็น
แต่...
ทำไมต้องโมโห
ทำไมต้องหงุดหงิด
และทำไมต้องไม่พอใจจนควบคุมตัวเองไม่ได้แบบนี้ด้วย
“อย่าเอาเวลางานมาทำเรื่องส่วนตัว ฉันไม่ชอบ”
“ทะ... ท่านประธาน”
เด็กฝึกงานหน้าตาดีมากหันมาเห็นหล่อนก็แสดงสีหน้าตกใจไม่น้อย
“มหาวิทยาลัยส่งเธอมาฝึกงาน ไม่ใช่มาหาผู้ชาย กลับไปทำงานได้แล้ว”
“ค่ะ ท่านประธาน”
นักศึกษาฝึกงานรีบวิ่งหายเข้าไปทางบันไดหนีไฟ เพราะชั้นฝึกงานของหล่อนอยู่ถัดลงไปเพียงแค่สองชั้นเท่านั้น
คณพัทรอมยิ้มมุมปาก มองใบหน้าหวานที่กำลังแดงก่ำเพราะความโกรธอย่างพอใจ
“หึงผมหรือครับ”
หล่อนถลึงตาใส่คณพ
