“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคนหลอกลวงอย่างคุณอีก คุณคณพัทร มหาเศรษฐีหมื่นล้าน”
ทุกพยางค์ของอัปสรสวรรค์ล้วนแต่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“งั้นคุณไม่ต้องคุยอะไรก็ได้ ผมจะเป็นฝ่ายพูดคนเดียว ไปที่รถกับผม”
“ฉันไม่ไปไหนกับคุณทั้งนั้นแหละ หลีกไป”
หล่อนผลักคนที่ยืนขวางหน้าเต็มแรง และจะไปที่หน้าโรงแรม เพื่อเรียกรถแท็กซี่กลับบ้าน แต่ก็ถูกคณพัทรตามมารวบข้อมือเอาไว้เสียก่อน
“ไปกับผม อัปสรสวรรค์”
“ก็บอกว่าไม่ไง นี่ปล่อยฉันนะ” หล่อนพยายามบิดข้อมือแต่ก็ไม่หลุดจากพันธนาการของเขา
“ถ้าคุณไม่ยอมปล่อยมือฉัน ฉันจะตะโกนให้คนช่วยเดี๋ยวนี้แหละ และคุณก็จะต้องติดคุก”
แทนที่เขาจะเกรงกลัวบ้าง แต่เขากลับหัวเราะร่วน
“ไม่มีใครอยากยุ่งเรื่องผัวเมียหรอกครับ อัปสรสวรรค์”
“ใครเป็นเมียคุณไม่ทราบ”
“คุณไง ลืมหรือ?”
เขาดึงร่างของหล่อนเข้ามาใกล้ ใบหน้าหล่อเหลาโน้มต่ำลงมาหา
“เราไม่เคยเป็นอะไรกัน”
“ตอบอย่างนี้แสดงว่าลืม งั้นผม
