หลังจากที่เสิ่นอวี้เข้าไปหารือกับฟานเสียนอยู่พักใหญ่ เขาก็ออกมาเพื่อเข้าเฝ้าองค์หญิง ยามนี้นางนั่งอยู่ในสวน มิคิดแม้แต่น้อยว่าจะได้พบหน้าอดีตสามีอีกครา
ร่างสูงยืนมองคนตัวเล็กอยู่เงียบๆ ในใจนั้นอยากตรงเข้าไปโอบกอดเอาไว้เสียเหลือเกิน เพียงแค่ได้เห็นก็รู้แล้วว่านางมิได้ผิดไปจากที่เฟยหยางเอ่ยถึงแม้แต่น้อย
ฟู่หรงเหม่อลอยไร้ชีวิตมิเป็นดั่งเช่นแต่ก่อนเมื่อคราอยู่ที่จวนเขา สตรีตัวน้อยที่เคยยิ้มแย้มร่าเริงตามวัย ยามนี้กลับนิ่งเงียบมิไหวติงแม้จะมีคนมายืนอยู่ด้านหลัง
“ไยถึงนั่งอยู่คนเดียวเช่นนี้พะย่ะค่ะ” เสียงทุ้มที่คุ้นเคยทำให้ใบหน้างามหันมาช้าๆ เมื่อรู้ว่าผู้ใดที่เอ่ยทักทาย ฟู่หรงก็ยิ้มออกมาในทันที แต่มันก็จางหายไปในเวลารวดเร็วเช่นกัน
“ใต้เท้าจางหารือกับใต้เท้าลู่เสร็จแล้วหรือ”
“พะย่ะค่ะ” เสิ่นอวี้ตอบออกมาเพียงเท่านั้น เขาก็เดินมายืนอยู่มิไกลจากนาง ทำให้ฟู่หรงอดที่จะแปลกใจมิได้
“ใต้เท้ามีสิ่ง
