เมื่อผ่านมาสองวันตามที่ได้หารือว่าจะเดินทางแล้ว ขบวนเสด็จจึงจัดตั้งขึ้นที่หน้าเมือง เพื่อรอรถม้าของฟู่หรงเดินทาง หลังจากที่เข้าทูนลาฮ่องเต้ผู้เป็นลุงของตน ยามนี้ใบหน้าที่เคยสดใสร่าเริงกลับหม่นเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด ก่อนนี้เสิ่นอวี้พาไปบอกลาบิดามารดาของตนแล้ว
ฮูหยินจางนั้นร่ำไห้เอ่ยขออภัยอยู่เนิ่นนาน เพราะรู้สึกผิดกับการกระทำของบุตรชายตน แม้เรื่องนี้จะมิมีผู้ใดติดใจเอาความแล้วก็เถอะ แต่นางก็ยังคงกล่าวโทษเสิ่นอวี้มิรู้จบ แต่เรื่องราวอย่างอื่นราชครูจางก็มิได้บอกภรรยาของตน เพราะเกรงว่าจะมีคนรู้มากเกินไป
“ไยถึงทำหน้าเช่นนี้เพคะ” ถงเหยาอดมิได้ที่จะเอ่ยถาม เพราะเห็นว่าผู้เป็นนายนั้นเงียบมานานมากแล้ว ตั้งแต่ออกจากตำหนักมา
“มิรู้ว่าแคว้นหนานจูจะเป็นเช่นไรข้ามิเคยอยู่ที่นั่น ไหนจะต้องขึ้นครองบัลลังก์ต่อจากเสด็จพ่ออีก เกรงว่าผู้คนคงมิชอบที่จะมีสตรีปกครองเป็นแน่”
“องค์หญิงฉลาดเฉลียวเพียงนี้ ต้องพา
