“อุ๊ย! มีคนเดินมาค่ะ เห็นมั้ยคะ”
เขาหัวเราะ “กลับก็กลับ แต่คงต้องเดินไป เพราะดูเหมือนรถจะติดหล่มใหญ่เลย”
เขาพาเธอเดินไปตามริมทาง ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่ได้ราบรื่นนัก สำหรับการเดินฝ่าเส้นทางที่เต็มไปด้วยหิมะ โดยเฉพาะคนซุ่มซ่ามอย่างเธอ เพราะขนาดเส้นทางปกติ เธอยังเดินล้มได้ไม่ยาก
“ว๊าย!” เธอลื่นล้มจนได้
“มา!” เขารีบมาดูเธอด้วยความห่วงใยทันที “เจ็บตรงไหนรึเปล่า”
“โอ๊ย...เจ็บนิดหน่อยค่ะ”
“ขึ้นหลังผมเร็ว”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มายังเดินไหว”
“บอกให้ขึ้นหลังไง เร็วเข้า”
เธอจำต้องขึ้นหลังเขา ฝากชีวิตไว้กับเขาระหว่างเดินกลับบ้านพักริมทะเลสาบ
‘ห้ามมีความสุขนะขวัญมา’ เธอเตือนตัวเองตลอดเวลา ขณะอยู่บนหลังของเขา การปกป้องที่แสนอบอุ่น จากผู้ชายใจดีคนนี้ ‘มันไม่ใช่ที่ของเธอ...ไม่ใช่ของเธอ’
แต่เธอจะจดจำช่วงเวลาแสนสั้นนี้ไว้ในความทรงจำส่วนลึกไปตลอดชีวิต เธอทำแบบนั้นได้ใช่มั้ย
“นั่นต้นอะไรคะ” เธอทอ
