สองชั่วโมงมาแล้วที่รถเก๋งคันเล็กของขวัญเอยจอดอยู่ที่ริมถนน หลังกำแพงสูงของคฤหาสน์ตระกูลวัชระเมฆินทร์
“ป่านนี้...พิธีคงเสร็จเรียบร้อยแล้ว” น้ำตาของขวัญเอยยังไหลไม่หยุด ตั้งแต่ขับออกจากโรงพยาบาล กระทั่งมาจอดนิ่งสนิทอยู่ตรงนี้ หัวใจของเธอเจ็บปวดรวดร้าวกับความคิดวนซ้ำที่ว่า...ทำไมเธอต้องเกิดมาเป็นแบบนี้
“ฉันทำผิดอะไร ฉันทำผิดอะไรนักหนา!!” เธอโกรธตัวเองเหลือเกินที่ไม่กล้าพอที่จะพูดความจริงกับเขา จนเรื่องมันเลยเถิดไปไกลจนยากจะแก้ไข หากวันนี้เธอต้องมานั่งร้องไห้เสียใจอยู่ในรถเพียงลำพัง เธอก็ไม่ควรจะโทษใครทั้งสิ้น ไม่ว่าโชคชะตาหรือพรหมลิขิตที่ทำให้เป็นแบบนี้
“แต่ยังไง...คุณก็เป็นของเอยอยู่ดี...เอยจะไม่ปล่อยคุณไปหรอก เราจะได้อยู่ด้วยกันแน่นอน รอหน่อยนะคะ เรามีลูกด้วยกันเมื่อไหร่ ครอบครัวของเราก็จะได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา เราจะมีครอบครัวที่อบอุ่นอย่างที่เราฝันเอาไว้”
หลังจดทะเบียน
