“อย่ามองมากสิ...เขินนะ” เขาบอกว่าเขิน แต่สายตาเจ้าเล่ห์เหลือล้น เธอตกใจนิดหน่อยที่โดนจับได้ จึงรีบเฉไฉพูดเรื่องอื่นเสีย
“รถเปิดประทุนนี่นา...เปิดหน่อยสิคะ” ระหว่างที่รถกำลังแล่นขึ้นสู่สะพานข้ามแม่น้ำเจ้าพระยา ขวัญมาก็นึกอยากมีโมเม้นต์แบบในซีรี่ย์เกาหลีขึ้นมา
“ไม่กลัวผมกระเซิงเหรอ”
“ค่อยสางเอาก็ได้ค่ะ ผมมาสวยอยู่แล้ว เร็วสิคะ”
เขายอมเปิดหลังคารถให้ เธอลุกขึ้นยืนแล้วกางสองแขนรับลมที่พัดมาอย่างแรงจนผมปลิวสยาย การปะทะกับลมแรงทำให้เธอได้ปลดปล่อยความรู้สึกกดดันจากภายในได้จริงๆ
“ว๊าวววววว อู๊ววววววววว”
เมื่อรถแล่นลงจากสะพานแล้ว เธอทิ้งตัวลงนั่งอย่างมีความสุข เส้นผมดำขลับที่เคยเรียบสวยพันกันยุ่งไปหมด แต่เธอยังคงหัวเราะและอารมณ์ดี ขณะใช้สองมือสางเส้นผมอย่างลวกๆ เพื่อให้มันเข้าที่เข้าทางเท่าที่จะเป็นไปได้
“ถ้าเป็นกลางคืนคงสวยมากเลยนะคะ”
เหนือเมฆเหลือบมองขวัญมาอย่างนึกแปลกใจ ผู้หญิงที่เนี๊ยบ
