“ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวแม่ติดต่อหนูมาได้จะรีบส่งข่าวหาเหนือทันที เหนือไปทำงานให้สบายใจเถอะ แม่จะบอกหนูมาให้ว่าเหนือเป็นห่วง”
“ไม่ต้องเลยครับ” เขาปฏิเสธทันที “ผมไม่ได้เป็นห่วงผู้หญิงคนนั้น ผมแค่เป็นห่วงลูก”
เหนือเมฆบอกลามารดาแล้วขับรถมุ่งหน้าไปยังสนามบินสุวรรณภูมิทันที เพราะเหลือเวลาอีกประมาณสี่ชั่วโมงเท่านั้นก่อนจะบิน
“ทำไมรู้สึกไม่ค่อยดีเลย” ไม่ใช่ร่างกายของเขาหรอกนะที่รู้สึกอย่างนั้น แต่หัวใจของเขาต่างหาก ความว้าวุ่นที่หาสาเหตุไม่ได้และความกังวลที่ติดอยู่ในหัวตลอดเวลา มันทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยมีสมาธิสักเท่าไหร่
เมื่อถึงเล้าจ์ของสายการบิน เขาเข้าไปนั่งพักผ่อนในนั้นเพื่อรอเวลา กาแฟดำหนึ่งถ้วยอาจช่วยให้สดชื่นขึ้น แต่ก็ไม่ทำให้ความว้าวุ่นใจคลายลง...
เขาถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า หยิบโทรศัพท์ขึ้นตรวจตราหาข้อความเข้าตลอดเวลา จนเริ่มรู้สึกรำคาญตัวเอง
“พอเถอะ ถ้ามีปัญหาอะไรก็คงติดต่อมาบ้างแล
