ขวัญมานิ่งไปนิด ก่อนจะส่ายหน้า “ยังไงหนูก็จะกลับไปทำงานที่บ้านเรา ที่นั่นเหมาะกับหนูมากกว่า”
“ดีแล้ว เพราะแม่ก็อยากให้แกกลับบ้าน ที่นี่ไม่เหมาะกับแกหรอก รีบเรียนให้จบแล้วกลับไปเปิดร้านเป็นของตัวเอง แม่จะสนับสนุนแกเอง”
มารดาคงกลัวว่าเธอจะติดใจกรุงเทพฯจนไม่อยากกลับบ้าน จึงเสนอจะเปิดร้านให้ ซึ่งเป็นความฝันของเธอมาตลอด เธอรู้สึกสงสารมารดาจับใจอยากจะสวมกอดปลอบประโลม แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะกลัวมารดาจะรู้สึกถึงท้องนูน ๆ ของเธอ จึงคว้ามือมารดามาจูบหอมเย้าหยอกแทน
“นี่แน่ะ นี่แน่ะ!”
“ยัยมา! จั๊กจี๋น่า”
สองแม่ลูกหัวเราะอย่างมีความสุข ทำให้อนุชิตที่ยืนมองอยู่ตรงประตูระเบียงพลอยมีความสุขไปด้วย
“หิวแล้วอ่ะ” อนุชิตว่าพลางลูบหน้าท้อง “ออกไปหาอะไรกินกันที่เยาวราชมั้ย ไม่ได้เดินเยาวราชมายี่สิบกว่าปีแล้ว ป่านนี้คงเปลี่ยนแปลงจนจำอะไรไม่ได้แล้ว”
“แต่ขวัญจะทำกับข้าวให้ลูกกินเอง อุตส่าห์หอบสะตอมาจากใต้ จะ
