เวลาผ่านไปเพียงไม่กี่สัปดาห์หลังจากที่รู้จักกัน นาดากับกวินทร์ก็ได้ใช้เวลาร่วมกันบ่อยขึ้น ทั้งการไปซื้อของ กินข้าว หรือเดินเล่นรอบมหาวิทยาลัย ทำให้ทั้งคู่ได้เรียนรู้กันมากขึ้น การมีเขาอยู่ใกล้ ๆ ทำให้ชีวิตในต่างแดนของนาดาอบอุ่นขึ้นอย่างบอกไม่ถูก
กวินทร์เล่าให้นาดาฟังว่า เขาเป็นวิศวกรเรียนจบออกมาก็เข้าทำงานในบริษัทของที่บ้านอยู่หลายปีก่อนที่จะขอมาเรียนต่อเพื่อเอาไปต่อยอดดูแลบริษัทแทนพ่อซึ่งก็บังเอิญคล้าย ๆ กันกับนาดาอีก
ค่ำวันหนึ่ง หลังจากทั้งคู่ไปนั่งกินมื้อเย็นด้วยกัน นาดาเดินกลับพร้อมกวินทร์จนถึงหน้าประตูอพาร์ทเม้นท์ บรรยากาศเงียบสงบ แสงไฟสลัวจากเสาไฟริมทางทอดเงาอ่อน ๆ บนทางเดิน
“ขอบคุณที่มาส่งนะคะพี่วิน” นาดาพูดพลางกอดถุงของไว้แน่น ใจเต้นแรงโดยไม่รู้ตัว
“พี่ดีใจที่ได้เจอนาดานะ… การได้ใช้เวลาอยู่กับนาดาแบบนี้ มันทำให้พี่รู้สึกว่าเมืองนี้น่าอยู่ขึ้นกว่าเดิมเยอะเลย”
สายตาของทั้งคู่จ้
