หยุนเฟยได้ยินเต็มสองหูและเดินหันกลับออกไปอย่างหมดแรงจนไปทรุดตัวลงด้านนอก จื่อลู่เดินตามนางมาแต่นางยกมือห้ามเขาเอาไว้ เรื่องดำเนินไปตามในนิยาย แม้ว่าท่านอ๋องจะยินยอมหรือไม่ เรื่องงานหมั้นของทั้งสองก็ต้องเกิดขึ้น นางไม่ควรด่วนตัดสินใจ หากรออีกนิด อีกเพียงแค่นิดเดียวนางก็จะหลุดพ้น แต่บัดนี้…..
“หยุนเฟย มากับข้า”
“ท่านอ๋อง เรื่องนี้กระหม่อมคงจำเป็นต้องกราบทูลฝ่าบาท หากว่าพระองค์ไม่ยอมรับ เช่นนั้นกระหม่อมก็คงไม่มีทางเลือก”
“จื่อลู่ กลับ”
“พ่ะย่ะค่ะ”
ท่านอ๋องรวบตัวหยุนเฟยขึ้นมาอุ้มเอาไว้ในอ้อมกอด เขาไม่ได้อยากให้นางได้ยินเรื่องนี้ แต่เขารู้อยู่แล้วว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นหากว่ามาที่นี่ เขาจึงคิดว่าจะส่งนางกลับจวนก่อนแล้วค่อยมา เพราะเสนาบดีฟ่งไม่มีทางทิ้งผลประโยชน์เรื่องนี้อยู่แล้วเพราะความมักใหญ่ใฝ่สูงของตนเอง
“หยุนเฟยเจ้าฟังข้านะ”
“ท่านอ๋องหม่อมฉันยังไม่อยากฟังเพคะ ได้โปรดอย่าพึ่งตรัสส
