ฟางหยุนเฟยหันมามองพระพักตร์ท่านอ๋องอย่างนึกแปลกใจ นางไม่เห็นหน้าเขามาสองวันแล้วแต่เหตุใดวันนี้เขาจึงมาที่นี่ได้กันนะ
“ท่านอ๋อง แต่ว่าเด็ก ๆ เลิกเรียนไปหมดแล้วนะเพคะ”
“ข้าถามเจ้าว่าข้าจะเลือกได้หรือไม่”
“พระองค์จะเลือกป้ายไหนเพคะ”
ท่านอ๋องหันไปมองและพิจารณาดู หยุนเฟยมองเขาด้วยนึกแปลกใจระคนดีใจเล็กน้อยที่เห็นเขาในวันนี้ เขาชี้ไปยังป้ายรูปหัวใจสีแดงที่ถูกระบายสีเอาไว้ หยุนเฟยหันไปมองคนตรงหน้าที่อ้าแขนทั้งสองข้างให้นางเหมือนกับที่เด็ก ๆ ทำ
“ท่านอ๋องเพคะ อย่าทำรุ่มร่ามแถวนี้สิเพคะ”
“แต่ข้าเลือกแล้วเจ้าเป็นอาจารย์เจ้าจะทำผิดคำพูดงั้นหรือ”
“เหตุใดวันนี้ถึงมาที่นี่ได้เล่าเพคะ”
“ไปที่ห้องพักของเจ้าเถอะข้าจะเล่าให้เจ้าฟัง”
“เพคะ”
หยุนเฟยเก็บของและยกออกมาเพื่อจะเดินเอาไปเก็บในห้อง ท่านอ๋องดึงของจากมือนางเอามาถือเอาไว้
“เจ้าเดินไปเถอะของพวกนี้ข้าถือไปให้เอง”
“ขอบพระทัยเพคะ”
เขาเดินยิ้มตาม
