ท่านอ๋องงุนงงกับคำพูดที่หยุนเฟยพูดออกมาในยามนี้ แม้ว่าเขาจะจับใจความได้เป็นบางคำแต่ก็นึกสงสัยว่านางเป็นเช่นนี้เพราะเมาหรือว่านางพูดเพราะต้องการบอกอะไรกันแน่ เหตุใดนางต้องตายด้วยเล่า เขานึกแปลกใจเสียจริง ๆ
“เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไรกัน เหตุใดเป็นเช่นนี้นะ ดื่มแค่จอกเดียวเองจื่อลู่ เร็วเข้าข้าจะอุ้มนางขึ้นไป ปล่อยให้เดินเช่นนี้คงไปได้ไม่ถึงไหนแน่”
“พ่ะย่ะค่ะ”
เป็นดังที่ท่านอ๋องกล่าวเอาไว้ หยุนเฟยเดินไม่ตรงและยังเดินก้าวไปข้างหน้าสองก้าวและถอยอีกสามก้าวจนเขาเริ่มเหนื่อย เมื่อพ้นจากตำหนักจึงตัดสินใจอุ้มนางขึ้นรถม้าเพื่อพากลับไปยังจวนท่านราชครู เมื่อขึ้นบนรถม้าได้ นางก็เริ่มก่ายกอดท่านอ๋อง ขาเริ่มปาดป่ายไปทั่วเพราะความเมา
“ร้อน ร้อนจังเลย ถอด….ถอดเสื้อออก”
“หยุนเฟย เจ้าอยู่นิ่ง ๆ สิ”
“ไม่เอา ถอดออกสิ ท่านไม่ถอดข้าถอดเอง!!”
ฟางหยุนเฟยเริ่มถอดชุดของตนเองออกและเริ่มใช้มือลามเลื้อยไปที่ไหล่ของท่า
