“เก็บของ แต่ว่า…”
“ข้าทำสีหกไปเล็กน้อย เจ้า…รีบไปเก็บของแล้วตามข้าออกมาเถอะ เกาหาน เราไปรอทางโน้นเถอะ”
“พ่ะย่ะค่ะ”
ฉินเกาหานหันไปมองหยุนเฟยที่เดินกลับไปเก็บของตามคำสั่งท่านอ๋องและหันมามองพระพักตร์ท่านอ๋องที่มองเขาเช่นกัน สายตาของความหวงนั้นไม่มีแววโกหกเลยสักนิดและท่านอ๋องก็เริ่มเปลี่ยนเรื่องคุย
“วันนี้เจ้าไปปิดจวนสกุลฟ่งมางั้นหรือ เห็นว่าพบกับฟ่งลี่เซียน นางเป็นอย่างไรบ้าง”
“เรื่องนี้ไม่หลุดรอดสายพระเนตรของท่านอ๋องเลยนะพ่ะย่ะค่ะ”
“คนของข้าบังเอิญผ่านไปพบเท่านั้น”
“นาง…เพียงแค่อยากเข้าไปร่ำลาที่จวนกระหม่อมก็เลย…”
“เรื่องนั้นไม่โทษเจ้าหรอก เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว บาดแผลนางเหมือนจะหายดีแล้วสินะ”
“เท่าที่ดูท่าทางนางวันนี้ก็ดูเหมือนจะยังไร้เรี่ยวแรงอยู่ น่าจะยังไม่หายดีเท่าไหร่พ่ะย่ะค่ะ พระองค์ไม่คิดว่า….”
“นี่เจ้าคงกำลังนึกตำหนิข้าว่าไร้น้ำใจอยู่ใช่หรือไม่ที่ไม่แม้แต่จะไปเยี่ยมนาง หรื
