“แย่แล้ว หากยังอยากมีชีวิตอยู่ ข้าก็ไม่ควรไป ไม่ได้ ๆ หากไม่ไปจะยิ่งมีพิรุธแล้วอีตาอ๋องไม่น่าจะยอมเป็นแน่ เดี๋ยวก่อน!! ก็ข้าไม่ได้เป็นผู้วางยาเขานี่ จะต้องกลัวสิ่งใดอีกเล่า ครั้งนี้หากข้าไม่ลงมือ ท่านอ๋องก็ต้องปลอดภัยสิ ใช่ หากข้าไม่ทำเรื่องทุกอย่างก็จะไม่เกิดขึ้น มานั่งกังวลสิ่งใดกัน นอนดีกว่า”
ฟางหยุนเฟยล้มตัวลงนอนได้อย่างสบายใจเมื่อสรุปเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นได้ แม้ว่าฝันนั้นอาจจะมาบอกลางบอกเหตุอะไรสักอย่าง
แต่เมื่อนางตื่นขึ้นมาและเดินทางไปยังที่โรงเรียน นางก็ลืมเรื่องราวเกี่ยวกับฝันนั้นทั้งหมดเพราะนางกำลังเพลิดเพลินกับการทดลองใช้สีที่พึ่งทำขึ้นเองเมื่อคืนนี้และเด็ก ๆ เองก็รู้สึกสนุกกับงานศิลปะในครั้งนี้ด้วย
“ว้าวมันยอดเยี่ยมจริง ๆ ด้วยเจ้าค่ะอาจารย์ฟาง”
“ชุนเต๋อ นี่เจ้ากำลังวาดมังกรหรือ งดงามมากเจ้ามีพรสวรรค์นะนี่ ฝึกต่อไปนะ อาเฉิง โอ้โห นี่เจ้าวาด….”
“ป่าไม้ขอรับอาจารย์ฟาง ข้าอยาก
