ฟางหลีเม่ยก้มหน้าและชะงักไปราวกับได้ยินคำที่ไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากของเขา
“เมื่อครู่นี้ท่าน…บอกว่า”
“ข้าชอบเจ้าหลีเม่ย…..ข้าอยากจะหมั้นหมายกับเจ้า ยังไม่สายไปใช่หรือไม่”
“ท่านไม่ได้ชอบพี่ใหญ่ของข้าแล้วงั้นหรือ”
“ข้าไม่ได้รู้สึกอะไรเวลาที่เห็นนางอยู่กับท่านอ๋อง ข้าแค่รู้สึกว่านางจะปลอดภัยเมื่ออยู่ข้าง ๆ ท่านอ๋อง”
“ท่านไม่ได้เห็นว่าข้า…น่ารำคาญหรอกหรือ”
“หากข้าคิดเช่นนั้นคงไม่เอาแต่ตามเจ้ามาหลายวันเช่นนี้หรอก เจ้าก็คอยหนีอยู่ตลอดมิใช่หรือ”
นางย่อมรู้ดีและพยายามเลือกวันที่เขาจะไม่ไปที่ค่ายผู้อพยพ แต่นางก็มักจะพบเขาราวกับว่าเขาคอยอยู่ทุกวันจนนางต้องเลิกไปที่นั่น
พอนางไปซื้อของก็พบเขาอีกจนตอนนี้นางแทบจะไม่ออกจากจวนเลย ส่วนเขาเองเมื่อไม่ได้มีข้ออ้างมาที่จวนก็ไม่กล้าจะมาหานางอีกจนถึงวันนี้
“ข้าไม่ได้เป็นตัวแทนพี่ใหญ่”
“ข้าไม่เคยรู้สึกปวดหัวใจจนแน่นและเกือบจะตายเหมือนอย่างที่รู้สึกกับเจ้
