ท่านเจ้าเมืองจางถึงกับทรุดตัวลงไปตรงหน้านาง แม้ว่าอยากจะกอดแต่นางอยู่ในร่างของผู้อื่น เขาไม่อาจทำเรื่องนี้ได้จึงได้แต่ร้องไห้คร่ำครวญต่อหน้านางเท่านั้น ฟางหยุนเฟยเองก็เริ่มร้องไห้อย่างเจ็บปวดออกมาราวกับจะร้องขอความเป็นธรรม
“ท่านหมอ ท่านโหรว่าอย่างไร ตกลงนาง…ใช่ผีหรือไม่”
“แม่นาง….แม่นางจาง เจ้ามีสิ่งใดอยากจะพูด”
“ข้ามาทวงความยุติธรรม ท่านพ่อ….ช่วยข้าด้วย”
“พ่อ…พ่อล้างแค้นให้เจ้าแล้ว ผู้ที่ฆ่าเจ้าถูกลงโทษไปแล้ว พ่อลงโทษนางไปแล้ว”
“ไม่!! ท่านพ่อ ท่านพ่อยังมิได้นำคนร้ายตัวจริง ไปลงโทษ!!”
เป็นครั้งแรกที่ทุกคนหายกลัวและหันมาสงสัยในสิ่งที่ฟางหยุนเฟยพูดในทันที (เผือกนั่นเองละฮะ) ทั้งฝ่าบาทและฮองเฮาต่างหันไปสนใจที่นางพูด รวมถึงคนอื่น ๆ ด้วยแต่คนตรงหน้านาง ท่านเจ้าเมืองจางนั้นกลับตกใจจนพูดไม่ออก
“จะ…เจ้า…เจ้าบอกว่า หมายความว่าอย่างไรที่บอกว่าคนร้ายตัวจริง?”
“ฮืออ…….”
นางนั่งและหลับตาพร้อมก
