จื่อเถาเดินย่างไปตามทางรถม้าวิ่งผ่านได้ เมื่อสอบถามจากชาวบ้านที่บอกกันต่อ ๆ มาพบว่าเมื่อเดินจนสุดทางพบบึงบัวขนาดใหญ่ มีบ้านอยู่ตรงกลางที่ดินสันเป็นดอน แต่สายตาที่นางเห็นเป็นเพียงเพลิงพักเล็ก ๆ เท่านั้นจึงคิดว่าไม่น่าใช่ เมื่อกวาดสายตาลึกเข้าไปที่มีต้นไม้ขึ้นรอบ ๆ ดูร่มรื่นก็มองเห็นโอ่งน้ำรอบ ๆ บ้านหลายโอ่งก็นึกขึ้นได้ว่าคนโบราณนิยมรองน้ำฝนไว้ดื่มไว้ใช้สินะ
จื่อเถาเดินนำหน้าเจ้าสามแสบเข้าไป เห็นเจ้าหนูน้อยกำลังจุดไฟต้มน้ำอยู่จึงเรียกเขา
“อี้หานข้ามาเยี่ยมท่านยาย เป็นอย่างไรบ้าง” เสียงจื่อเถาทำให้เด็กน้อยที่เข้มแข็งเกือบจะร้องไห้ เขาห่วงหน้าพะวงหลัง จะไปหาหมอซื้อยามาก็กลัวท่านยายจะป่วยหนัก เพราะอาการหนาวสั่นนั้นเขาไม่เคยพบ
“พี่จื่อเถา...ท่านยาย...ท่านข้าไม่สบายหนัก” เมื่อได้ยินเด็กน้อยที่เข้มแข็งน้ำตาคลอหน่วยเช่นนี้ก็รับรู้แล้วว่า ท่านยายอี้จวนน่าจะอาการหนักจริง ๆ
“อาหลงกับอาจิ่นรีบว
