ไป๋อวิ๋นได้ยินก็หยุดรถม้าหันกลับไปดูคนที่มุงเมื่อครู่ทันที เขาไม่ได้สนใจคิดว่าคนคงห้อมล้อมซื้อของที่ไหนได้ กลับเป็นคนของบ้านจื่อเถาโดนรุม
“ปล่อยสิ...ปล่อยแน่จริงก็อย่ารุม” จางฉวนออกมาสั่งของให้ท่านน้าชิงชิง แต่ไม่นึกว่าเธออันธพาลมาหาเรื่องไม่พอยังมารุมทำร้ายเขาอีก
ไป๋อวิ๋นกระโดดสองทีก็ไปอยู่กลางวง เขาจับคนชั่วไปเป็นหลักแล้วก็จัดการวาดเท้าหมุนไปรอบ ๆ จัดการพวกคนแล้วกระเด็นออกจากวงล้อม
จางฉวนที่โดนพวกเขาต่อยปากจนเลือดออกยืนเช็ดปากแล้วอยากไปเอาคืนบ้างแต่พี่ชายไป๋ห้ามไว้
“ใจเย็นไอ้หนูแขนขาเจ้ามีค่าเกินกว่าจะไปแปดเปื้อน เก็บไว้ยืนทำอาหารเป็นพ่อครัวมือหนึ่งเถอะ ส่วนเจ้าพวกนี้เป็นหน้าที่ข้าเอง” ไป๋อวิ๋นยืนคอยท่ารอเจ้าพวกนั้นลุกขึ้นมาต่อสู้ พวกมันหันมองกันแล้วก็รุมทีเดียวหลาย ๆ คน แต่ทว่ากลับโดนซัดกระเด็ดออกมา
เฮื้อ...งื้อ...ฮึก!!!
เสียงร้องจนจุกของคนอันธพาลดังขึ้น พร้อมกับเลือดที่ไหลก
