จื่อเถาวิ่งผ่านหน้าบ้านผู้ใหญ่จางลี่ไห่ เห็นจางฉวนยังคงนั่งซึมอยู่หน้าบ้าน นางจึงเรียกเข้ามาที่บ้านนางด้วย
“อาฉวนอย่ามัวนั่งซึม ไปกินบ๊ะจ่างบ้านข้ากัน ข้าซื้อจากป้าจางจิ่วเม่ยมาเยอะ”
จางฉวนนั่งเสียใจที่บิดาไม่เข้าใจ แต่นางกลับมาเรียกเขาไปกินบ๊ะจ่าง แต่เขาเข้าไปในบ้านก็พบบิดาที่ไม่เข้าใจ ไปกินบ๊ะจ่างบ้านนางก็ดีเช่นกัน
เด็กชายเดินตามเด็กน้อยจื่อเถามาที่บ้านของท่านลุง อวี่แต่เมื่อมาถึงกลับพบผู้คนที่ใบหน้าเบิกบานราวกับไม่มีเรื่องทุกข์ใจอันใด
เขานั่งรออยู่ในครัวมองดูเด็กน้อยจื่อเถาตั้งน้ำเอาบ๊ะจ่างนึ่งให้ร้อนอีกครั้ง สักพักเจ้าเด็กสองแฝดก็วิ่งมาหาจื่อเถา แล้วมีเด็กตัวเล็กที่สุดวิ่งตามมา พวกเขายิ้มเบิกบานกัน ผิดกับเขาที่เปลี่ยวเหงาอยู่คนเดียว ไม่รู้จำทำอันใดดี
จื่อเถาหันมาเห็นเขาหน้าเศร้าจึงตั้งน้ำเอาน้ำตาลใส่ในหม้อแล้วก็เอาใบเตยต้มให้มีกลิ่นหอม เมื่อน้ำเดือดแล้วนางวางตั้งให้เย็นแล้วก็
